Πέρασαν 13 χρόνια για να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός στην κορυφή της Ευρώπης. Και όχι απλά επέστρεψε, αλλά το έκανε και με εμφατικό τρόπο, σε ένα Final-4 στο οποίο δεν ήταν φαβορί, όπως συνέβαινε παλιά, νικώντας ημιτελικό και τελικό με διαφορά 15 πόντων. Καθαρές νίκες που δεν χωρούν αμφισβήτηση. Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν δεν άφησε κανένα περιθώριο στην κάτοχο του τίτλου και μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης από το ξεκίνημα της σεζόν, Ρεάλ Μαδρίτης.
Του Βασίλη Πλακογιάννη
Τώρα που σιγά σιγά πέφτει η σκόνη και η μέθη των πανηγυρισμών περνά, μπορούμε να δούμε κάποια πράγματα πιο καθαρά για το διήμερο του Final-4 αλλά και συνολικά την σεζόν των πρασίνων. Δεν γίνεται να αρκεί ένα μαγικό ραβδί για να πετύχει μία νέα ομάδα τόσο γρήγορα κάτι τόσο μεγάλο. Χρειάζεται και έναν άνθρωπο να ξέρει να το χειριστεί.
Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, το μαγικό ραβδάκι ήταν τα χρήματα που διέθεσε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για να χτιστεί αυτό το ολοκαίνουριο και καθόλου φθηνό ρόστερ. Ο άνθρωπος που ήξερε να το χειριστεί ήταν φυσικά ο Εργκίν Αταμάν. Όταν όλοι το καλοκαίρι συμφωνούσαν ότι ο Παναθηναϊκός που χτιζόταν θα κερδίζει με σύστημα “όσα βάλουμε και όσα φάμε”, ο Τούρκος τεχνικός έχτιζε στο μυαλό του μία αμυντική μηχανή
Όταν το κοινό συμφωνούσε πως μόνο με τον Ματίας Λεσόρ στην θέση 5 δεν μπορεί μία ομάδα να πάει μακριά, ο Αταμάν έδειχνε στον Γάλλο εμπιστοσύνη και χώρο να δουλέψει και να γίνει πυλώνας του οικοδομήματος. Κίνητρο όχι μόνο να διακριθεί, αλλά και να μην σταματήσει να δουλεύει το σώμα του ώστε να αντέξει την πίεση και τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού. Και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα “επιτυχημένων” προβλέψεων που κάναμε όλοι και αν τις άκουγε ο Αταμάν μάλλον θα γελούσε.
Μικρή παρένθεση, αλλά ο Ματίας Λεσόρ είναι ο ξεκάθαρος MVP του Παναθηναϊκού την φετινή σεζόν. Τα έβαλε με τα θηρία που διέθετε ο ανταγωνισμός, έμεινε όρθιος παίζοντας πολλά λεπτά χωρίς να δείξει ούτε στιγμή σημάδια κούρασης και για κερασάκι στην τούρτα έπαιξε δύο τρομερά ματς στο Βερολίνο όταν κρίνονταν τα πάντα. Ας όψεται το κρεσέντο του Κώστα Σλούκα στον τελικό που του “έκλεψε” το βραβείο του πολυτιμότερου.
Είναι σπουδαίο πράγμα το κίνητρο στον αθλητισμό και κυρίως στον πρωταθλητισμό. Διέθετε μπόλικο ο Παναθηναϊκός φέτος. Πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο οργανισμός, που ήθελε να επιστρέψει στην ελίτ μετά από μία χρονιά που τερμάτισε προτελευταίος. Ο προπονητής του, που άφησε την ασφάλεια της Εφές για να αποδείξει ότι μπορεί να το ξανακάνει, αναλαμβάνοντας έναν κοιμώμενο γίγαντα. Ο αρχηγός του, που ένιωσε πως δεν εκτιμάται όσο θα ήθελε στον Ολυμπιακό και πήρε την απόφαση να μετακομίσει στον αιώνιο αντίπαλο και απέδειξε ότι δεν ήταν “τελειωμένος” όπως πολλοί φώναζαν το καλοκαίρι για να τον υποτιμήσουν.
Ο Γκριγκόνις, που από ποδηλάτης πίσω από τον πάγκο πέρσι, έγινε πενταδάτο μέλος ενός ακριβού, νέου ρόστερ και κέρδισε με την αξία του το νέο συμβόλαιο. Ο Παπαπέτρου, που τόσο ταλαιπωρήθηκε με τον τραυματισμό του, μπόρεσε να παίξει ξανά μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο στα παιχνίδια κρίνονταν τα πάντα.
Έναν προς έναν αν πιάσουμε τα μέλη της ομάδας, είχε ο καθένας τους λόγους του να παλέψει τη φετινή σεζόν. Κάπως έτσι, το κίνητρο του οργανισμού αποτέλεσε το καύσιμο που χρειαζόταν για να καταρρίψει όλα τα προγνωστικά. Το καλό νέο για τους φίλους του Παναθηναϊκού πάντως, είναι πως η δίψα της ομάδας και της διοίκησης για συνέχεια στις επιτυχίες παραμένει μεγάλη.
Αυτό φάνηκε ήδη σε κάποιες στιγμές τις φιέστας στο ΟΑΚΑ, με τους παίκτες να αναφέρονται στους προσεχείς τελικούς του πρωταθλήματος, αλλά και στο… όγδοο στην Βαρκελώνη. Η διοίκηση από την πλευρά της, σχεδιάζει ήδη τις κινήσεις της επόμενης μέρας, που αναμένεται να δυναμώσουν ακόμη περισσότερο τον πρωταθλητή Ευρώπης…