Η Βαρβάρα Φανίδη γράφει για την… τραγωδία που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στο Βελιγράδι κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα, τη γιατρειά που αργεί να έρθει, αλλά και την άμεση αλλαγή στο τσιπάκι που πρέπει έρθει, για να μη χαθούν κι άλλες ευκαιρίες.
Ο Παναθηναϊκός δείχνει πως είναι… άρρωστος και εάν η γιατρειά δεν επέλθει γρήγορα, μιας και τα πράγματα έχουν ζορίσει, τότε θα υπάρξει τεράστιο πρόβλημα. Μέσα σε λίγες μέρες το Τριφύλλι έδειξε ένα ακόμα κάκιστο πρόσωπο στο Βελιγράδι και η ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα φανέρωσε πολλά. Οι παίκτες ήταν… αλλού, ο προπονητής χωρίς πλάνο και μία ομάδα χωρίς εγωισμό, να περιπλανιέται στο γήπεδο, γίνοντας έρμαιο στις άγριες διαθέσεις των Σέρβων.
Σαν μια… ρωμαϊκή αρένα, που οι “ερυθρόλευκοι” ως λιοντάρια κατασπάραζαν τους… Χριστιανούς πράσινους. Θεωρούσαμε πως μετά τις απελπιστικές εμφανίσεις σε Μπολόνια και Μονακό θα έβγαινε η σπίθα στα μάτια τους και θα έπαιζαν και για αυτούς που έλειπαν, αλλά τελικά είδαμε μια ομάδα χωρίς τίποτα, με τον Κώστα Σλούκα να νιώθει ντροπή, ενώ ήταν από αυτούς που έδωσαν το σύνθημα, αλλά οι περισσότεροι δεν το άκουσαν.
Η εικόνα απογοητεύει
Η εικόνα του Παναθηναϊκού το τελευταίο διάστημα δεν παραπέμπει σε ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει στην Ευρωλίγκα. Αντίθετα, μοιάζει με σύνολο χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ενέργεια και –το πιο ανησυχητικό– χωρίς ψυχή. Μια ομάδα που δείχνει να κουβαλά βάρος, όχι φιλοδοξία. Όταν οι αντίπαλοι μυρίζονται φόβο, όταν κάθε επίθεση καταλήγει σε λάθος ή σε βεβιασμένο σουτ και κάθε άμυνα σε εύκολο καλάθι, τότε κάτι βαθύτερο δεν πάει καλά. Δεν είναι θέμα μόνο τακτικής· είναι θέμα νοοτροπίας.
Ο Εργκίν Αταμάν, ένας προπονητής με εμπειρία και βαρύ βιογραφικό, δείχνει σε αυτή τη φάση αμήχανος. Οι λύσεις του μοιάζουν βεβιασμένες, οι αλλαγές του χωρίς λογική συνοχή. Οι παίκτες δεν φαίνεται να κατανοούν το πλάνο ή –ακόμη χειρότερα– να πιστεύουν σε αυτό. Η γλώσσα του σώματος προδίδει μια ομάδα που δεν πιστεύει στις δυνάμεις της. Και αυτό είναι θανάσιμο για ένα σύνολο που χτίστηκε για να διεκδικήσει τίτλους και όχι για να εξηγεί ήττες.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμη ταυτότητα. Δεν έχει ρόλους, δεν έχει ιεραρχία. Και χωρίς αυτά, κάθε νίκη θα μοιάζει με εξαίρεση και κάθε ήττα με προδιαγεγραμμένο τέλος.
Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι η έλλειψη αντίδρασης. Οι ήττες στη Μπολόνια και τη Μονακό θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ξυπνητήρι. Αντίθετα, φαίνεται πως λειτούργησαν σαν αναισθητικό. Η ομάδα μπήκε στο Βελιγράδι χωρίς φλόγα, χωρίς ενέργεια, χωρίς ίχνος πάθους. Κανείς δεν φώναξε, κανείς δεν προσπάθησε να αλλάξει τον ρυθμό, κανείς δεν έδειξε ότι «πονάει» πραγματικά για τη φανέλα. Ο Σλούκας μίλησε με ντροπή, και η λέξη αυτή είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική για την κατάσταση. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από το να βλέπεις έναν αρχηγό να νιώθει ντροπή, όχι για την ήττα, αλλά για την αδιαφορία γύρω του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δικαιολογίες τέλος!
Αυτή τη στιγμή, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να ψάχνει όχι μόνο λύσεις, αλλά και ταυτότητα. Να αποφασίσει τι θέλει να είναι: μια ομάδα με στόχο την κορυφή ή μια παρέα παικτών που αρκούνται στο «να δούμε τι θα γίνει». Η Ευρωλίγκα δεν συγχωρεί την αμφιβολία· όποιος δεν μπαίνει στο γήπεδο με αυτοπεποίθηση και συγκέντρωση, γίνεται εύκολη λεία. Και ο Παναθηναϊκός, με τη βαριά του ιστορία και το ένδοξο παρελθόν του, δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του να είναι… λεία.
Ο χρόνος πιέζει. Οι ήττες μαζεύονται, η ψυχολογία πέφτει και η πίεση μεγαλώνει. Οι φίλοι της ομάδας έχουν κουραστεί να ακούνε δικαιολογίες. Δεν τους ενδιαφέρουν οι «αν» και τα «θα». Θέλουν να βλέπουν προσπάθεια, πάθος, χαρακτήρα. Θέλουν να βλέπουν τον Παναθηναϊκό που τιμά τη φανέλα του, ακόμη κι όταν χάνει. Γιατί αυτό που πονά περισσότερο δεν είναι η ήττα· είναι η απουσία της προσπάθειας.
Η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, αλλά μόνο αν υπάρξει άμεση αφύπνιση. Αν ο Αταμάν καταφέρει να βρει το κουμπί που θα ενώσει τους παίκτες, να τους εμπνεύσει και να τους κάνει να παίξουν ως ομάδα και όχι ως μονάδες. Αν οι ηγέτες αναλάβουν τις ευθύνες τους και δείξουν στο παρκέ –όχι στα λόγια– ποιοι είναι. Και αν όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, καταλάβουν ότι το να φοράς τη φανέλα του Παναθηναϊκού σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από το να απλώς… συμμετέχεις.
Γιατί αν δεν υπάρξει άμεση «θεραπεία», τότε ο «άρρωστος» Παναθηναϊκός κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα σώμα χωρίς ψυχή. Και αυτό, σε μια σεζόν που ξεκίνησε με όνειρα και φιλοδοξίες, θα είναι όχι απλώς αποτυχία — αλλά τραγωδία.
Να εμφανιστεί ο MVP Ναν
Ο Κέντρικ Ναν είναι αναμφίβολα ο ηγέτης του Παναθηναϊκού, αλλά και βαρόμετρο και η κάθε του εμφάνιση μετράει διπλά. Στο Μπολόνια εμφανίστηκε το… ολόγραμμα του, κάνοντας ίσως το χειρότερο παιχνίδι με την πράσινη φανέλα. Δεν είναι τυχαίο πως για πολλοστή φορά δέχθηκε τεχνική ποινή για διαμαρτυρία, αλλά από τη στιγμή που τυγχάνει “ασυλίας” από τον Εργκίν Αταμάν, ο ίδιος ξέρει πως δεν θα υπάρξουν συνέπειες
Κι εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος: όταν ο ηγέτης νιώθει υπεράνω κριτικής, η ομάδα κινδυνεύει να παρασυρθεί από την αλαζονεία του. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τον Ναν συγκεντρωμένο και υπεύθυνο, όχι απλώς ταλαντούχο, που μπορεί στη βραδιά του να ρίχνει 20άρες και 30άρες, αλλά τον παίκτη που μπορεί να ηγηθεί και να φέρει στην ομάδα ηρεμία.
Δεν είναι άλλοθι η απουσία των σέντερ
Μπορεί να αποτελεί δικαιολογία πως ο Παναθηναϊκός έπαιζε χωρίς σέντερ στο Βελιγράδι και ο Αταμάν αναγκάστηκε να κάνει αλχημείες, αλλά αυτό δεν αποτελεί “πανάκεια” για την εικόνα που έβγαλαν. Ευτυχώς που οι Σέρβοι ήταν άστοχοι στο τρίποντο, αλλιώς το κοντέρ θα έγραφε… τριαντάρα από νωρίς!
Η ομάδα έδειξε ασύνδετη, χωρίς ενέργεια και με κακές επιστροφές στην άμυνα. Η έλλειψη καθαρής σκέψης στην επίθεση και η απουσία ηγέτη στο παρκέ ήταν εμφανείς. Ο Αταμάν έχει μπροστά του πολλή δουλειά, όχι μόνο τακτικά αλλά και ψυχολογικά. Το ταλέντο υπάρχει, αλλά η συνοχή λείπει.