Πολλοί μπορεί να μην το περίμεναν, ίσως γιατί δεν είχαν δει την Μακάμπι τόσο επιμελώς, όμως η ομάδα του Όντετ Κάτας είναι πιο δουλεμένη, πιο “στρωμένη” από τον Παναθηναϊκό. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό μιας και οι Ισραηλινοί είναι μαζί ως ομάδα για δεύτερη σεζόν, έχουν αναπτύξει αυτοματισμούς, παίζουν άμυνα “μαζί” και έχει τη σφραγίδα του προπονητή της στο παρκέ, με ξεκάθαρη φιλοσοφία στο παιχνίδι της. Δεν είναι μόνο μια ομάδα γεμάτη κορμιά και αθλητικότητα, είναι πολύ παραπάνω από αυτό.
Του Βασίλη Πλακογιάννη
Ίσως και ο Παναθηναϊκός να την υποτίμησε στο πρώτο παιχνίδι και το πλήρωσε. Οι πράσινοι βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο, φορτωμένοι με άγχος, το οποίο δεν φάνηκαν έτοιμοι να διαχειριστούν στο ξεκίνημα του δεύτερου παιχνιδιού. Όμως τελικά κατάφερε να λύσει το παζλ στην δεύτερη περίοδο, με την βοήθεια από τον πάγκο του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Εργκίν Αταμάν.
Η κοινή χρησιμοποίηση στην πεντάδα των Παπαπέτρου, Γκραντ και Καλαϊτζάκη ήταν το αμυντικό αντίδοτο που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός απέναντι στη Μακάμπι. Μία αμυντική πεντάδα για να ελέγξει τον ρυθμό και τις περισσότερες κατοχές της ομάδας του λαού. Όλα αυτά στην δεύτερη περίοδο, όπου το σκορ ήταν 31-11.
Ο διακόπτης γύρισε με μπροστάρη έναν παίκτη που έψαχνε αυτό το παιχνίδι δύο χρόνια. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν ο καταλύτης της νίκης των πρασίνων, θυμίζοντας τον παλιό καλό εαυτό του, όταν ήταν και ο αρχηγός της ομάδας. Αγωνιζόμενος και στις δύο θέσεις των φόργουορντ κάλυψε το κενό του Χουάντσο, την αδυναμία του Γκριγκόνις να αμυνθεί στα κορμιά της Μακάμπι, αλλά και το νωχελικό ξεκίνημα του Μήτογλου στο ματς. Το βασικότερο είναι πως αποτέλεσε το αντίδοτο για τον Μπόνζι Κόλσον που στο πρώτο παιχνίδι έδρασε σχεδόν ανενόχλητος, όντας ένας παίκτης στον οποίο βασίζεται η Μακάμπι σε άμυνα και επίθεση. Και όλα αυτά, συνοδεύτηκαν από 4 εύστοχα τρίποντα, τιμωρώντας την άμυνα του αντιπάλου που έκλεινε στη ρακέτα, με τις ποικίλες άμυνες ζώνης του Κάτας.
Ο Παπαπέτρου έστρωσε τον δρόμο και ο Σλούκας τράβηξε το κάρο για μία ακόμα φορά φέτος, μιας και ο Ναν ήταν ουσιαστικά για ένα ακόμα παιχνίδι εκτός αγώνα. Όταν έχεις πάρει την απόφαση που πήρε το καλοκαίρι ο Κώστας Σλούκας, ξέρεις ότι μετά το Game 1 κανείς δεν θα σταθεί στο masterclass που παρέδωσες με το ρεκόρ καριέρας 13 ασίστ για μόλις ένα λάθος. Είναι τέτοια η συζήτηση, αναπόφευκτα, που όλοι θα σταθούν σε αυτό το καταδικαστικό λάθος, παρότι οι υπόλοιποι τέσσερις της πεντάδας δεν φάνηκαν ακριβώς πρόθυμοι να πάρουν την ευθύνη. Πιθανολογώ πως αυτό πόνεσε περισσότερο τον Σλούκα. Ότι δεν πήρε το σουτ, ότι δεν πήρε την ευθύνη. Αυτό που μάλλον περίμεναν και οι συμπαίκτες του να κάνει, αυτό που προσθέτει τα μηδενικά στο συμβόλαιό του.
Στο Game 2 παρουσιάστηκε ο floor general των εννιά final-4, επτά τελικών και τριών κατακτήσεων. 29 πόντοι σε 29 λεπτά, ρεκόρ καριέρας με 12/16 σουτ (!) και μόλις μία βολή στο τελευταίο δίλεπτο. Μία από τις κορυφαίες παραστάσεις στην ιστορία της διοργάνωσης.
Η απάντηση του Παναθηναϊκού στην ανθεκτικότητα της Μακάμπι ήταν η θέληση, η άμυνα και το πάθος ενός αγώνα πλέι οφ. Το ΟΑΚΑ ήταν ξανά παράγοντας. Ομολογώ πως η εξέλιξη της σειράς μου θυμίζει πολύ την αντίστοιχη του 2012 ανάμεσα στις δύο ομάδες. Μία τρομερά αμφίρροπη σειρά που κρίθηκε στα πέντε παιχνίδια, με μπρέικ και από τους δύο αντιπάλους και τελικό νικητή τον Παναθηναϊκό που πήγε και στο τελευταίο του final-4 ως σήμερα. Τότε, ο Παναθηναϊκός είχε χρειαστεί να νικήσει στο Τελ Αβίβ, τώρα η πρόκληση τον περιμένει στο Βελιγράδι, με την Μακάμπι να μην έχει την αντίστοιχη στήριξη του κόσμου της. Ο χρόνος θα δείξει αν και η κατάληξη θα είναι η ίδια…